Uitgangspunt van Gestalt

Ons eerste uitgangspunt is dat Gestalt blijft bij wat is: het hier en nu. Deze zinsnede lijken we direct te begrijpen en stuit waarschijnlijk op niet al teveel onbegrip. Alhoewel deze zin ons als zinnig en betekenisvol overkomt, blijkt ze in het licht van de beschouwing van Heidegger een aantal inconsequenties te bevatten. Het werkwoord in deze zin ‘blijft bij’ impliceert dat er concreet iets is waar we, als therapeut en medemens, met onze aandacht bij blijven. Het andere woordpaar in de zinsnede “wat is” geeft een abstracte openheid weer die zich in de tijd en ruimte niet laat vastleggen. Het woordje ‘is’ geeft aan dat we ons juist niet verhouden tot een concreet, definieerbaar, diagnosticeerbaar of zelfs maar benoembaar ‘iets’ (zijnde) maar open staan voor het ongedefinieerde ‘zijn’, datgene wat zich aandient. We waken ervoor om onze cliënten te zien als een patiënt met bijbehorede (DSM IV) diagnose. Het ‘is’ is niet ‘iets’ waar we bij kunnen blijven. In ons vanzelfsprekende eerste uitgangspunt met betrekking tot het hier en nu blijkt een principiële denkfout verborgen te liggen!