Impasse in de praktijk

Een psychotherapeutische benadering die de impasse niet uit de weg gaat maar zelfs als centraal element van de therapie beschouwd, is de Gestalttherapie. Het is een existentieel georiënteerde richting die zich onderscheidt van andere (psycho)therapieën door haar niet objectiverende benadering. Hierbij ontbreekt a priori een diagnostiek, methodiek en therapiedoel. Juist hierdoor is het een benadering die groot effect sorteert. Ze weet ondanks haar niet oplossingsgerichtheid zowel cliënten als therapeuten enthousiast te houden. Dit kan niet als bewijs voor haar geldigheid of werkzaamheid gezien worden. Het werpt echter wel licht op de praktische bruikbaarheid van het veldtheoretische uitgangspunt. Ze maakt geen keuze op de doodlopende weg maar blijft bij de impasse. De onderzoeker maakt zelf deel uit van het onderzochte en bepaalt onvermijdelijk de uitkomst. De cliënt blijft subject.

Het theoretisch uitgangspunt van de Gestalt-benadering is de veldtheorie die in eerste aanzet werd geformuleerd door Kurt Lewin (1951) en die van vanuit het existentiële mensbeeld verder werd ontwikkeld (Daan van Praag, 1998).